Die Geschichten von eins bis acht gibt es nur als Hörstücke. Da hat aber der BR die Rechte. Hier sind die Geschichten von neun bis vierzehn:

 

 

9. Fanny Fuchs: Lauter Sieger

 

D’Fanny geht tagsüber in Waldkindergarten. Auf d’Nach, dahoam, braucht sa si beim Ei’schlaffn bloß ausdenkn, dass’ a kloaner Fuchs sei wuill und scho iss im Wald. Und zwar auf dera Waldwiesn, wo in der Mittn a großer Eichbaam steht. Da stengan aber scho mehrer, es san a poar Reh, schene, sanfte, braune Reh. Sie grasn a wenig und schaung allweil wieder zum andern Waldrand nüber. Da krachts auf oamoi. D’Fanny Fuchs daschrickt. Und na brüllt oaner: „Sieger, i bin da Sieger!“ laut und schiach.

„Des is er“, sagt oans vo de Reh. „Jetzt hat er wieder gwunna.“

„Wer?“, fragt d’Fanny Fuchs.

„Unser Hirsch“, sagts Reh. „Und der wo davo lauft, is der Verlierer.“

D’Fanny siecht an Hirsch über d’Waldwiesn davo renna und an andern Hirsch mit am riesigen Gweih stolz daher kemma.

„Allweil muaß er kämpfn“, sagt des Reh, „und rum-röhrn, weil er die andern Hirsch net zu uns lassn mag. Er wuill uns alle ganz alloa.“

„A so a Hirsch“, sagt d’Fanny. Und na fallt ihr was aufn Kopf, und sie daschrickt scho wieder.  Sie schaut hoch und siecht, wia über ihr auf am Eichenast a Hirschkäfer krawelt und schreit: „Sieger, i bin da Sieger!“ Na schaugt er nunter aufn Bodn, wo der andre Hirschkäfer schnell davo krawelt und rauft eahm hintnach: „Und du, du bist da Valierer! Brauchst di gar nimmer blicken lassn! I mag mei Weiwerl für mi alloa! I, da Hubertus Hirschkäfer, i bin der Größte.“ Und na siecht er den großen Hirsch, der wo grad zu seine Reh kemma is, und ruaft: „Und di pack i aa no!“

Zerst spannt der große Hirsch gar nix. Aber der Kloane über eahm fordertn immer weiter raus. „Moanst du mi?“, fragt der Hirsch endlich. „Du aufgstellter Mausdreck, du O’geber, du kloaner.“

„Feigling!“, schreit der Hubertus, „bloß, weilst di net traust mit mir zum Kämpfen!“

Des konn si da große Hirsch natülich net gfalln lassen. „Geh nur her“, röhrt er, „dir zoag i’s glei!“

Da Hubertus Hirschkäfer springt von seim Ast direkt auf den Hirsch sei riesigs Gweih. Er klammert si fest und stesst mit seim winzigen Gweih a poarmai hi. 

D’Fanny und die Reh müassn kichern. Da kriagt eahnara Hirsch a sauberne Wuat und schüttelt an Hubertus von seim Gweih nunter aufn Bodn. Er buckt si und sagt: „Pass auf: Jetzt schnupf i di.“ 

Aber da Hubertus zwicktn glei mit seiner Gweih-Zanga in d’Nasn. Da is der Hirsch recht empfindlich und brüllt und schnaubt, dassn Hubertus glei hundert Meter durch d’Luft schleidert. Und zwar direkt in an Ameisenhaufen. Dene passt der Bsuach gar net. Sie zwicken an Hubertus und bieseln eahm sauber o. Mei, wia des brennt! 

„Hilfe!“, schreit der Hubertus, „rettet mich! Hilfe!“

D’Fanny hörtn schrein, rennt zum Ameisenhaufn und ziagt an Hubertus mit spitze Zähn raus. Und na muass’ eahm zu seim Eichbaam zrucktragn, wo sei Weiberl obn aufm Ast scho auf eahm wart.

„Schatzi“, sagt der Hubertus und krawelt zu ihr„stell da vor, i bin der Sieger, i bin der Stärkste vom ganzen Wald. I, da Hubertus!“

Da schüttelt d’Fanny an Kopf, weil sa si so wundern muass über alle Hirschn, groß oder kloa. 

Und na wachts wieder auf. Dahoam in ihm Bett als a Mensch und a Mäderl und hört scho ihr Mama ruafn: „Fanny, aufsteh! S’is Zeit fürn Kindergarten.“ Fürn Kindergarten im Wald.

 

 

10. Fanny Fuchs: D’Henn und ihre Oar

 

D’Fanny konn si, wenn’s auf d’Nacht im Bett liegt und ei-schlafft, in an Fuchs verwandeln. Glei drauf lafts durchn Wald und über an Acker, wo am Weg a Heistadl steht. Außen rum wachsen Brennnessel und a Hollerbusch. Unten am Bodn is a Schlupf. Weil Füchs neigiering san und d’Fanny erst recht, wuill’s wissen, was in dem Stadl drin is. Aber es is bloß a oilde, verroste Mähmaschin in oam Eck und a Haufn oids Hei im andern. Aber riachn duats so interessant von dem Heihaufen runter. D’Fanny wuills wissen, nimmt an Anlauf und springt mit oam Hupferer auffi. Aber na geht’s los: A so a G’schroa und a G’flatter, so greislich scho. D’Fanny werd g’hackt und mit Kralln greit, dass ses glei hinterrucks wieder owi-haut.

Es is a Henna, de wo si so aufführt. D’Fanny sagt: „Du duast ja so, als waar i –„

„A Fuchs“, kreischt die Henna, „du bist a Fuchs. A Oar-dieb, a Henna-O’kragler, a Monster und Mörder!“

„I net“, sagt d’Fanny, „i gwiss net. Aber warum hockst du da herin, ganz alloa und net in deim Stall dahoam mit de andern Hennan?“

„Weils mir da immer meine Oar unterm Hintern weg klaun“, sagt de Henna. „Und i koane Biewerl ausbruatn ko, wo i do so gern Kinder hätt ... Jetzt pass auf, glei iss soweit.“

D’Fanny derf zuaschaugn. Sie hört was knacksen, ganz leise. A Oar kriagt an Riss, a Bröckerl Schaln bricht weg, a Schnaberl schiabt si raus und a Kopferl, na dauerts no a weng, bis as Biewerl daliegt, ganz nass und mit zsamm-bappte Federl.

Die andern Oar san aa bald soweit. Wia alle Biewerl gschlupft san, hockt si ihr Muatter, de’Henn, drauf, damits net friarn, und alle schlafn ei. D’Fanny aa. Und wacht wieder auf als a Mensch und Mäderl und konns kaum derwartn, bis nach aram Tag im Waldkindergarten ins Bett geh ko und wieder a Fuchs wern und nachschaun, was die Biewerl machen.

Mei, san de liab! So gelb und dantschig, so süaß. Sie biepsen und picken und wuseln umanand im Hei. 

„Lang kemma nimmer bleim“, sagt de Henn. „Meine Biewerln brauchn a bessers Fuader als wia de poar Körnd, die wo da im oidn Hei rumliegn. Mir müssn wieder hoam. Aber i fürcht mi so!“

„Warum?“ fragt d’Fanny. Und na erklärt ihra die Henna, dass an dem  weiten Acker entlang müassn, über dem allweil a Habicht fliagt, und dem kaammatn (kämen) ihre kloan Bieberl grad recht.

„Woaßt was“, sagt’Fanny Fuchs, „i begleit euch, na traut si koa Habicht her.“

 

Am Sonntag drauf derf d’Fanny mit ihre Eltern zum Essen ins Wirtshaus geh. Am Stammtisch, wo a poar Bauern hockn, geht’s heit bsonders laut zua. Oaner behaupt steif und fest, dass er vorige Woch drauss auf seim Acker gsehng hat, wia a kloaner Fuchs hinter seiner Henna und ihre Biewerl her ist. Er hot eahna aber nix do. Auf oamoi kummt a Habicht und wuill a Biewerl packn. Der Fuchs – stellts euch vor – hatn Habicht o’gspunga und eahm a Feder ausgrissn. Na is der Habicht davo, aber so gschwind scho. Sei Feder, de hob i. Schaugts her, da auf mein Huat.

Neamds glaubt eahm. „Du oilder Spinner“, sangs. Nur d’Fanny waoß, dass er recht hat. Sie steht auf, geht hi und bettelt si de Feder. Und griagts glatt! Warum na net? Es is ja eh ihr Feder.

 

 

11. Fanny Fuchs: Der Abend vor Sylvester

 

D’Fanny geht tagsüber in Waldkindergarten, aa im Winter. Ma braucht si ja bloß warm o’ziang. Jetzt iss kurz vorm Ei’schlaffn und denkt si wieder aus, dass als a kloaner Fuchs im Winterpelz zruck in ihrn Wald wuill und scho iss da. Der Schnee rieselt dicht und leise von Himme und legt si auf die kloan Tannabaamerl, dass ausschaung wia lauter Christbaam. Aber es is neammds net da zum Spuiln, d’Fanny Fuchs is ganz alloa. – Na, do net, da staakst ja a Reh auf seine dünna Steckerfüaß durchn harschn Schnee. „Mei, duat des weh“, jammerts Reh. „Und an Hunger hab i ... Ah, da gibt’s ja Tannaspitzl, de mog i, de schmeckn guat.“

D’Fanny Fuchs siecht, wia des Reh an Schnee owi staubt und in de Tannaspitzl neibeißt. 

„Halt!“, schreit d’Fanny, „des derfst du net. Da kennan die Baamerl nimmer sche wachsn.“ Aber s’Reh hat scho vo selber aufghört. „Pfuiteifi!“ sagts und spuckts aus. „Des schmeckt vielleicht greislich!“ Die Baamspitzl san nämlich mit Teer o’gstichn worn, damits d’Reh ebn net verbeissn. „So, sagts Reh, „und jetzt?“

„Jetzt zoag i dir den Futterplatz vom Waldkindergarten“, sagt d’Fanny. „Mir ham extra was hergricht für die Tiere im Wald.“ Na lafft d’Fanny Fuchs voro. Wias na dort san, is nix zum Sehng, alls is verschneit. Wo is des Hei für d’Reh, wo san die Kastanien für d’Wuildschweindl? Wo san die Nüss für d’Oachkatzl und de Sonnenblumenkerndl für d’Vögl? Aber d’Fanny mit ihrer guatn Fuchsnasn findt alls und staubt mit ihrm Fuchsschwanz an Schnee weg.

„A bissl muffig“, sagts Reh und kaut sei Hei, „aber besser wia nix.“ Auf oamoi duats an Schlag. Sie da’schreckn furchtbar. „D’Jäger schiassn“, schreits Reh, „wo doch Schonzeit is.“

„Bleib da!“ ruaft d’Fanny, „des san do bloß die bledn Buam, de wo ihre Kracher ausprobiern und s’neue Jahr net da’wartn kenna.“ Und na rummsts wieder. 

„Ja, konn ma denn net sei Ruah ham“, schreit oaner von am großen Tannabaam runter. Es is der Oachkatzl-Beppi, der wo aus seim Kobel, seim warma Nest, schaut. „So a Krach. Der weckt ja an Dodn auf.“ 

Jetzt zischt a Reketn hoch in Himme, hui, und: peng, batsch, bumm, spritzts ausnand wia tausend rote, weiße und grüne Sterndl. 

D’Fanny Fuchs lacht. Ihr gfallt des. „Numoi!“, schreits. Aber es kimmt nix mehr, nur no a poar Knallerbsen, so kloane Vareckerl. Sie sagt zum Oachkatzl-Beppi: „I wünsch dir a guats neis Jahr, obwohl erst morgn Sylvester is. – Hey, wo isn s’Reh?“

„Des is davo“, sagt da Oachkatzl-Beppi. „Des halt den Stress net aus.“

D’Fanny siecht erst jetzt, dass da Beppi koa rots Fell mehr hat wia im Sommer, sondern an dunklen, dichten Pelz und es san eahm sogar Haar unt auf de Fuaßsohln gwachsen, damit eahm net da’friern, wann er im Schnee seine ei’grabna Nüss suchen muaß. Aber jetzt braucht er koane suchn, weil die Waldkindergarten-Kinder eahm so a schens Hauferl Nüss hi’gricht ham. Er fuattert, dass a wahre Freid is. D’Fanny Fuchs derf aa a poar Nüss probiern.

„Morgn an Sylvester“, sagt da Beppi, „morgn stopf i mir a Moos in de Ohrn, damit i bei dem Krach gscheit schlaffn ko.“ Er gähnt.

D’Fanny aa. Jetzt iss do recht müad worn und laft wieder hoam. Am andern Tag, an Sylvester in der Früah, wachts wieder auf als a Mensch und Mäderl. Und ihr Mama ziagts nachm Frühstück ganz warm o, damits in Waldkindergarten geh ko und net friern muaß.

 

 

12. Fanny Fuchs: Den Winter vertreiben

 

„Fanny, was wuistn heier zum Fasching machn?“, fragt d’Mama.

„An Fuchs“, sagt d’Fanny, „Mama, näh ma an Fuchs!“ 

„Wia sagt ma?“, fragt d’Mama.

„Bittschön!“, sagt d’Fanny. 

Und na näht ihr d’Mama a Faschingskostüm aus am fuchsroten Wuschelstoff mit anara Kapuzn, de wo so spitze Fuchsohrn hat.

Stellts euch vor, wen d’Fanny auf d’Nacht im Wald troffn hat. Sie konn si doch beim Ei’schlaffn in an Fuchs verwandeln. An Hansi hats troffen, jawoi, an Hansi Angsthase, der wo früahra ihr bester Freund war. Mei, wie der heut ausschaugt: Groß is er wordn, aber zaundürr, sei brauns Winterfell hängt eahm locker an de Knochn. Und zittern duad er, aber scho wia.

„Vor was hastn Angst, Hansi?“, fragt eahm d’Fanny Fuchs. 

Wiara no kloaner war, hat er si vor allm möglichen gfürcht, da Hansi. Dass a Krokoduil in Wald kimmt und eahm fressn wuill oder so Killerkarotten daher maschiern, so gfährliche.

„Vor was hastn heut Angst?“, fragt d’Fanny numoi.

„Vorm Winter“, sagt da Hansi, „vorm Wetta im Winter. Es is scho so lang so schiach. Im November hats o’gfangt mitm Schiachsei. Es hat g’rengt, na hats g’schneibt, himmehoch, na hats wieder g’rengt und es war saukalt und finster.“

„Und d’Sonn - “, sagt d’Fanny.

„D’Sonn hat si vazupft“, sagt da Hansi. „Sie hat jeden Tag länger g’schlaffn und is allweil früahra ins Bett ganga. Es gibt koa frischs Gras mehr zum Fressen, bloß no a Rindn, a hantige und de oidn Brombeerblattl.“ Er schüttelt si: „Des Winterwetta macht mi total fertig!“

„Warum machst na koan Winterschlaf?“, fragt d’Fanny. „Suach da a nette, kloane Höhle, duas sche mit Moos auspolstern, na schlupfst nei und verschlaffst die schiache Zeit.“

„Du bist guat“, sagt da Hansi. „Woaßt du net, dass mir Hasn koan Winterschlaf machn. Na kimmt no dazua, dass uns die andern Füchs jagn. De ham schließlich aa an Hunger. Traurig aber wahr.“ 

D’Fanny daat an Hansi nia net jagn, net amoi mitm größtn Hunger. Und na fallt ihr was ei: Morgn bringts am Hansi ihr Faschingskostüm mit, na konn er si als Fuchs verkleidn und muaß si nimmer fürchtn. Und wias am andern Tag wieder kimmt, fragts an Hansi, wias eahm ganga is.

„Schlecht“, sagt da Hansi, „katastrofal! I bin alloa gwen, so alloa scho. Alle meine Hasnfreind ham si g’fürcht vor mir, alle san davo glaffn, weil’s gmoant ham, i bin a echter Fuchs. Da hast des Kostüm wieder, des derfst g’haltn.“ Er lasst seine Ohrn hänga und schnuppert unlustig an am Brombeerblattl rum. Da fallt der Fanny a Liadl ei, des singts eahm vor, dass er nimmer so traurig sei muass:

Springt da Has übern Zaun,

brockt si zwoa zwie-zipferte,

schene, greane, braune Brombeerblattl 

ab von da Staudn.

Des gfallt am Hasi. Er lacht. „Kennst du die nächste Strophn?“ fragt er. D’Fanny kennts net. Na singt da Hansi:

Und a Floh und a Fliang,

de san so schwar zum kriang,

hätt da Floh d’Flügel von da Fliagn

waar er no schwara zum kriang.

Jetzt muas d’Fanny aa lacha. Und na fallt ihr scho wieder was ei. „Morng, glei morng, dean ma in unserm Waldkindergarten an Winter vertreibn. Mir maln uns ganz greislich o und machen an Haufn Krach, damit er si fürcht, der Winter und ob’haut.“

„Genau“, sagt da Hansi. „I schaug euch na zua von der Weiten.“

„Und dann werd d’Sonn rausspitzen aus de Wolkn und nachschaugn, wer so an Krach macht.“

„Na werds bald Frühling wern“, sagt der Hansi, „und alls wieder guat.“

 

 

13. Fanny Fuchs: Hochzeit im Wald

 

D’Fanny geht vormittags in Waldkindergarten. Und auf d’Nacht, wenns im Bett liegt und kurz vorm Eischlaffn is, stellt sa se vor, dass a a kloaner Fuchs is. Und scho iss im Wald. Mit ihre scharfn Fuchsaugn schaugts zwischen de Baam und überall umanand, dass’ des wieder findt, was’ heit Vormittag im Waldkindergarten verlorn hat. Nämlich ihr kloans goldens Ringerl mit so blaue Stoanderl drauf wiara Vergissmeinnicht. Grad steckts ihr Fuchsnasn unter an Busch, da ruaft oaner: „Fanny, du bist as!“ Es is da Fritzl Fuchs, den wo d’Fanny im letzten Jahr kenna glern hat. Da war er no kloa, aber jetzt is er groß und guat zum o’schaugn.

„Kimmst aa auf d’Hochzeit, Fanny?“, fragt da Fritzl.

„Wieso Hochzeit?“, sagt d’Fanny, „wer heirat denn?“

„D’Erdmuthe heirat an Luggi.“

„Die kenn i net“, sagt d’Fanny. „Wer sanan de?“

„D’Erdmuthe is unser Zwergenkönigin und da Luggi Luftikus is a Waldblumenelf.“

„Mei“, sagt d’Fanny, „Elfen und Zwergerl wollt i scho allwei amoi sehng.“

„Also“, sagt da Fritzl, „na gemma auf d’Hochzeit.“ De zwoa Füchs laufen gschwind durchn Wald bis zu dem Platz, wo so a scheens Gras wachst und zwischen de Wurzeln von zwoa Baam der Eingang zum Zwergenreich is. Grüne Liachterl schwebm auf und ab, des san die Glühwürmchen. Grillen dean zirpen, und Vögerl pfeifen. Alle warten, dass d’Zwergenkönigin Erdmuthe aus der Wurzelhöhle rauskummt.

„Wo bleibts denn bloß?“, fragt der Luggi Luftikus, ihr Bräutigam. Er hat Flügel wia a Libelle, und konn si kaum haltn aufm Bodn. Allweil wieder muaß er an Hupferer doa und an Looping in der Luft drahn. 

Ob de zwoa zsammpassn?, denkt si d’Fanny Fuchs.

Endlich kimmt die Zwergenkönigin. Sie is rund und rotbackig und hat a glitzrigs weiß Kleid und an langa Schleier, den wo winzige Zwergenkinder tragn derfn. Aaah, sagn alle, so a schene Braut. Aber warum lassts an Kopf so hänga?

„Da fehlt do was“, sagt d’Fanny.

Ihr Krone fehlt, de Zwergenkönigin hat koa Krone. So konns net heiraten.

„Mir ham scho überall g’suacht“, sagt d’Erdmuthe verzweifelt.

„Des is doch wurscht“, sagt der Luggi Luftikus, „i mog di aa ohne Krone. De konn ma gstohln bleim.“

„Gstohln, genau, die Krone is gstohln worn“, sagt da Fritzl Fuchs.

„Und i woaß, wers war“, sagt d’Fanny Fuchs.

„Duuu?“, wundert si da Fritzl.

„Ja, i“, sagt d’Fanny. Sie hat nämlich heit Vormittag, wias im Waldkindergarten war, von der Weiten was glitzern sehng. Sie woillt scho hi und schaung was des is, da is a Elster, a großer schwarzweißer Vogl, im Sturzflug kemma und hat si des Glitzerding gschnappt. 

„A Elster“, sagt da Fritzl Fuchs, „des is gwiss da Engelbert Elsterich.“

„Den kenn i“, sagt da Luggi Luftikus, „der wird net lang a Freid an meiner Erdmuthe ihrer Krone ham.“ Dann pfeift er seine Elfenbrüader und mitnand schwirrns zum Engelbert Elsterich seim Nest.

„Hilfe!“, schreit da Engelbert, „Hilfe, ich werde beraubt.“

S“ei bloß staad“, sagt da Luggi Luftikus, „sunst müass ma di ei’sperrn.“ Na kippen die Elfen am Engelbert sei Nest aus und a richtiger Schatz prasselt nunter aufn Waldbodn. 

„Da is ja mei Ring“, ruaft d’Fanny Fuchs. A goldens Ringerl mit blaue Stoandl wiara Vergissmeinicht. Die Krone is aa dabei. Und na konn endlich Hochzeit gfeiert wern, bis d’Fanny so müad is, dass ei’schlafft und dahoam in ihrm Bett wieder aufwacht.

„Zeit iss fürn Kindergarten“, ruaft ihr Mama. Zeit fürn Kindergarten im Wald.

 

 

14. Fanny Fuchs: Im Bayerischen Wald

 

Heut geht d’Fanny net in Waldkindergarten, weil ihr Bappa Urlaub hat und mit ihr und da Mama in Bayerischen Wald gfahrn is. D’Fanny is furchtbar neigierig, was für Viecher im Bayerischen Wald gibt. Bären, hat d’Mama gsagt, und Wölf hat der Bappa gmoant, aber de san weit weg in am Freigehege und sie bräucht si net fürchtn. Auf d’nacht beim Ei’schlaffn denkt si d’Fanny aus, dass a Fuchs is un scho suacht sa si im Wald an Weg zwischen Baam und Blaubeerbüsch und Haufn vo große Stoanar, de wo’s da gibt. Auf oamoi hört ses schmatzen. Si duckt si, macht si und schleicht si o. Da, da vorn hockt was Groß in de Blaubeern: A Bär.

„Schmeckts?“, fragt d’Fanny Fuchs.

„Scho“, brummt der Bär. „Bist du jemand, der aa Blaubeern mag?“

„Scho“, sagt d’Fanny Fuchs, „aber mit vuil Zucker.“

„Na konnst di glei schleichen“, brummt der Bär, „weil des san meine Blaubeern. Hau bloß ab!“ – A so a unfreindlicher Bär!

D’Fanny laft weiter. Und nachara Zeit kimmt ihr a Gruch in d’Fuchsnasn, wo si glei ihre Haar aufstelln. Wer riachtn a so? Wieder schleicht sa sie o und na siechts Schäferhund, a ganz Rudel mitten im Wald. Aber es san koane Schäferhund, es san Wölf. Jetzt werds da Fanny do zwoarerloa. „Seids ihr gfährlich?“, fragts.

„Net, wenn ma satt san“, sagt oaner von de Wölf und schaugts mit schräge Augn o. „Sunst daadn ma di scho schnupfen.“

Da schaut d’Fanny von selber, dass weiter kimmt. Wer woaß, wann de Wölf wieder an Hunger kriangn.

Jetzt kimmts an am Weiher vorbei und siecht wia si der Mond drin spiegelt. Ganz staad iss, net amoi a Bladl rührt si.

„Schaug o!“, sagt da jemand von obn runter, „wia der kloane Fuchs an Mond o’schaugt.“

D’Fanny schaut hoch, aber da is neamds, bloß de dichtn Blattl von am Baam. 

„Du kummst ma grad recht“, sagt die Stimm wieder und schnurrt. Schnurrt wiara Katz. Und scho springts ausm Baam und packt d’Fanny am Gnack mit spitze, scharfe Zähn, aber de Zähn beißn net zua, si haltns bloß fest und schleppens ab.

„Wer bistn du?, fragt d’Fanny, „und wo bringst mi hi?“ Aber de große Katz sagt nix, weil sunst kaam ihr d’Fanny aus. Endlich setzt die Katz d’Fanny ab. „Schaugt’s, was i euch mitbracht hab“, sagts, und d’Fanny siecht, wia aus a Stoanahöhle zwoa kloane Katzl rausspringa. Sie ham a rotbrauns Fell mit schwarze Flecken, spitze Ohrn mit am Büschel dro wia von am Pinsel und an kurzen Schwanz mit am schwarzen End. Sie starrn d’Fanny o.

„Des is a Fuchs, Kinder“, sagt die große Katz.

„Und du bist a Luchs“, sagt d’Fanny. „So oan hab i moi im Fernsehn gseng.“

„Meine Kinder ham koan Fernseh“, sagt die Luchs-Muatter, „drum zoag i eahne des, was’ wissen müassen in echt.“ 

Die kloana Luchs schnuppern an da Fanny rum, dann hopsens auf sie nauf, aber d’Fanny schüttelts ob und laft a bissl weg. Sie spuin Lauern und O’schleichen, Verstecken und Fanga, Jagn und Flüchtn. Zum Schluss kitzelt d’Fanny die Luchs-Katzerl bis alle so lachn müassn und si rundumadum kugeln. Kratzn mit ihre Kralln kennas aa scho ganz guat.

Am andern Tag, wia d’Fanny wieder aufwacht als a Mensch und Mäderl, fragt d’Mama beim Frühstück in der Pension, wer’s denn da so greit (gekratzt) hat.

„Zwoa kloane Luchs“, sagt d’Fanny, „mit dene hab i gspuilt.“

„Eine Fantasie hat des Kind“, sagt da Bappa, „ganz toll!“ 

 

Zurück